Choroba i hospitalizacja powoduje również niezwykle silne poczucie izolacji. Sytuacja choroby powoduje zazwyczaj egocentryzację chorego. Pobyt w szpitalu odcina pacjenta od rodziny i bliskich, zmusza do przebywania z zupełnie obcymi, nieznanymi ludźmi. Dość często kontakty z bliskimi są znacznie ograniczone (zazwyczaj jest krótki, sformalizowany czas na odwiedziny). Może wystąpić deprywacja osobowości, zaistniała w wyniku odcięcia wielu dotychczas normalnie funkcjonujących kanałów informacyjnych. U pacjenta może wystąpić reakcja wycofania, którą można rozumieć jako „utratę zainteresowania czymkolwiek poza tym, co bezpośrednio go otacza” (Goffman 1989). Może nastąpić także odłączenie od hobfolowskich zasobów, które mają wartość symboliczną, pozwalającą na samookreślenie się oraz wzmocnienie tożsamości i struktury „ja” (por. Passowicz, Słowik 1998). Poważna choroba w swoich skrajnych konsekwencjach może wywoływać różne reakcje patologiczne, takie jak zaburzenia nerwicowe, depresję, a nawet zaburzenia psychotyczne. Wymienione elementy wyraźnie pokazują, że choroba i hospitalizacja mogą być przyczyną chronicznego stresu. Wykazano także na podstawie badań wielu autorów (por. Taylor 1984, 1992; Zimbardo, Ruch 1994), że stan psychiczny, który polega na utracie kontroli poznawczej nad otoczeniem czyni człowieka bardziej podatnym biologicznie na wystąpienie wielu chorób somatycznych. Zwłaszcza przekonanie, że nie ma się wpływu na wydarzenia, poczucie izolacji, bezradności i beznadziejności mogą prowadzić do rezygnacji i w konsekwencji obniżać naturalną odporność organizmu, zwiększając podatność na infekcje lub sprzyjać „rozwojowi każdej potencjalnie obecnej choroby” (Zimbardo, Ruch 1994, s. 373).
