W dalszej części rozważań zostaną opisane teoretyczne i terminologiczne rozstrzygnięcia na gruncie interwencji kryzysowej oraz możliwości zastosowania tego podejścia wobec problemu bezrobocia. Kubacka-Jasiecka (1997) w oparciu o dostępne piśmiennictwo proponuje następujące definicje interwencji kryzysowej: specyficzna metoda oddziaływania psychologicznego – forma pomocy psychologicznej oparta o relację wsparcia psychologicznego; metoda systemowego, interdyscyplinarnego, wielowątkowego oddziaływania na osobę w sytuacji kryzysu, pomoc materialno-bytowa, prawna, społeczna, medyczna, informacyjna oraz psychologiczna; interwencja kryzysowa w szerokim rozumieniu jako odrębna dziedzina w psychologii zdrowia, z własnymi założeniami i rozstrzygnięciami teoretycznymi, podejmująca nie tylko zadania niesienia pomocy osobom potrzebującym, ale silnie akcentująca konieczność rozstrzygnięć społeczno-prawnych, zorientowanych na ochronę określonych grup społecznych przed degradacją, dehumanizacją stygmatyzacją. Ważnym aspektem interwencji kryzysowej jest szczególne podkreślenie wartości działań prewencyjnych i profilaktycznych na rzecz zdrowia nie tylko jednostek, ale również całych społeczności przy jednoczesnym zarezerwowaniu terapii dla chorych psychicznie (Sęk 199 lb). W tym rozumieniu model kompetencyjny może stanowić pewną formę profilaktyki zaburzeń zachowania będących konsekwencją pozostawania bez pracy. Prewencyjny wymiar interwencji kryzysowej znajduje szerokie zastosowanie w odniesieniu do problematyki bezrobocia. Zgodnie z cytowaną przez Sotwin (1997) koncepcją Doołey‘a, Catalano konsekwencją zmian ekonomicznych może być pojawienie się zaburzeń zachowania jednostki, związanych z możliwościami radzenia sobie i poziomem wsparcia. Powstanie zaburzeń zachowania jest wysoce prawdopodobne w przypadku osób wykazujących deficyty w zakresie radzenia sobie ze stresem.
