W praktyce klinicznej trudno jest nieraz wyraźnie oddzielić interwencję w kryzysie od psychoterapii, a zwłaszcza wykorzystywania elementów psychoterapii w interwencji. Często w sytuacji, kiedy wystąpił ostry kryzys, po jego opanowaniu zdarza się, że należy z pacjentem pracować dalej, włączając psychoterapię lub jej elementy. Wydaje się, że w pracy z pacjentem chorym somatycznie najczęściej pierwszym etapem powinna być interwencja w kryzysie, natomiast drugim, w celu pogłębienia jej efektu (lub w wypadku jej niepowodzenia) powinna być psychoterapia, zwłaszcza po opuszczeniu szpitala, gdyż stosunkowo często lęk bądź depresja mogą się wtedy nawet nasilić. Na elementy psychoterapii warto zwrócić uwagę w pracy interwencyjnej z pacjentem po to, aby po przezwyciężeniu ostrego kryzysu móc wprowadzić elementy, które nawiązywałyby do psychoterapii egzystencjalnej, a także częściowo kognitywnej, w celu zainicjowania przemian rozwojowych i twórczego wykorzystania kryzysu. W terapii egzystencjalnej m.in. poszukuje się określonego bycia w świecie, realizującego się w relacji między jednostką a jej „światem”. Pracować można nad rozbudową dotychczasowego systemu wartości i dokonywania na tej podstawie nowych wyborów. Poszukuje się z pacjentem utraconego sensu życia i pomaga ukształtować sens swojego istnienia pomimo doświadczania choroby (np. szuka się sensu w cierpieniu). Stwarza się możliwość i ułatwia nadawanie pozytywnego znaczenia swoim przeżyciom związanym z chorobą (por. Słowik 1996, 1997).
