Przyjrzyjmy się teraz możliwościom interwencji w kryzysie w warunkach szpitala. Można tutaj wskazać kilka kierunków takich oddziaływań. Konkretne propozycje mogą się wydawać z pozoru proste, jednakże w praktyce są one bardziej złożone. Przedstawione propozycje należy traktować jako pewne sugestie do dalszych analiz i poszukiwań. Po pierwsze interwent powinien szybko oszacować stopień nasilenia kryzysu, aby mógł podjąć właściwe działania. Ważne jest, aby interwent mógł przyczynić się do minimalizacji negatywnych skutków już we wczesnej fazie leczenia, która może rozpocząć się w chwili przyjmowania chorego do szpitala. Konieczna jest jak najszybsza ocena kryzysu u danej osoby, co pozwoli zapobiec urazom traumatycznym przez wdrożenie właściwego postępowania. Istotnymi problemami przyjętego do szpitala pacjenta są: przeżywany przez niego silny lęk, negatywne rozmyślania na temat choroby, depresja (która może nasilać się z czasem, zwłaszcza gdy oddziaływania medyczne nie przynoszą spodziewanych efektów), a także dezorientacja wynikająca z braku podstawowych informa- cji. Bardzo ważne jest wówczas dokładne wysłuchanie pacjenta, dostarczenie potrzebnych informacji, a przede wszystkim „towarzyszenie” choremu w tym okresie. Dodatkowo można włączyć elementy rozmowy psychologicznej (wykorzystując niektóre techniki terapeutyczne), elementy relaksacji, służyłyby one zwłaszcza obniżeniu silnego lęku czy niepokoju.
