Modelowym punktem odniesienia, określającym w skrócie istotę kompetencji zawodowych interwenta kryzysowego, są uwagi na temat podstawowych zasad interwencji, podane przez M.W. Rhine M.P. Weissberga, według których: ..To co najbardziej pomocne znajduje się w samym kliencie – zadaniem osoby interweniującej jest zaledwie aktywizować, uruchamiać i ujawniać wewnętrzne zasoby, prozdrowotne procesy zmiany w dążeniu do rozwiązania kryzysu. Głównym narzędziem interwencji kryzysowej jest sam interweniujący, działający fachowo, lecz spontanicznie w odpowiedzi na szybko zmieniające się wymagania interpersonalne sytuacji kryzysu i relacji pomagania. Założenia teoretyczne i szczegółowe techniki działania są mniej istotne od spontanicznej manifestacji wewnętrznych, szczerych po- staw osoby interweniującej” (Kubacka-Jasiecka 1997, s. 120). Innymi słowy jakość i skuteczność aktywności interwenta zależy przede wszystkim od jego samoświadomości i integracji emocjonalnej, oraz stosownych przekonań. Fachowa wiedza stanowi tylko uzupełnienie koniecznych zasobów osobistych. W związku z tym należy zwrócić uwagę na siłę obciążeń i presji, na jakie wystawiona jest osoba towarzysząca ofierze.
