Warto też odwołać się tutaj do modelu adaptacji poznawczej Taylor (1984), w którym to obok dążenia do odzyskania kontroli nad zdarzeniem, jakim jest choroba i odzyskania własnej wartości, autorka podkreśla potrzebę chorych do poszukiwania znaczenia sensu zaistniałego kryzysu (choroby). Trzeba tu zaznaczyć, że próby znalezienia znaczenia doświadczenia zachorowania – jak pisze Taylor (1984, s. 19)-przyjmują co najmniej dwie formy atrybucji przyczynowej, czyli odpowiedzi na pytanie: „dlaczego zachorowałem i przemyślenia swojego życia, postaw jednostki, jej hierarchii wartości”, itp. Ma to „prowadzić do rekonstrukcji życia w taki sposób, aby dawało więcej satysfakcji”. Jest to jeden z ważniejszych elementów, które można wykorzystywać w pracy interwencyjnej.
Istotną rolę, podkreślaną również przez Taylor (op.cit.), pełni budowanie i podtrzymywanie przez chorych pewnej ilości złudzeń (m.in. właśnie dotyczących przyczyn choroby, możliwości jej kontrolowania i budowania samooceny), które pomagają podtrzymać w jednostce nadzieję i wiarę w wyzdrowienie lub brak nawrotów choroby (np. nowotworowej). Nadzieja i wiara odgrywa w procesie zdrowienia ogromną rolę leczniczą (budowana jest jednak m.in. przez poczucie kontroli, nawet oparte na iluzji). 1 Warto także przełamać izolację i poczucie osamotnienia w szpitalu 1 (zwłaszcza ludzi starszych). Można to uczynić np. poprzez szersze | dopuszczenie bliskich do chorego (np. zmniejszając niekiedy sztucz- I ne ograniczenia godzin na tzw. odwiedziny) czy próbę wytworzenia J więzi między chorymi (np. poprzez lepsze wzajemne poznanie się). i Dużą rolę odgrywa tu również sama obecność interwenta, jego bez- 1 pośredni kontakt z pacjentami i moderowanie grupy współpacjen- i tów na wzór grupy wsparcia.
