Podsumowując dotychczasową analizę, można uznać chorobę somatyczną (zwłaszcza ciężką) i związaną z nią hospitalizację jako krytyczne wydarzenie życiowe. Składają się na to m.in. następujące elementy: Choroba powoduje zagrożenie zdrowia jednostki, a niejednokrotnie życia. Choroba często wywołuje u osoby chorej silny lęk oraz stres psychologiczny. Choroba często konfrontuje człowieka bezpośrednio ze śmiercią (z którą można zetknąć się podczas pobytu w szpitalu). Fakt ten wy- wołuje nie tylko silny lęk, ale zmusza również do refleksji, których normalnie zazwyczaj w codziennym życiu się nie czyni (np. pytanie o sens życia uświadamia jego kruchość, ulotność, zmusza do bilansu życiowego). Nagłe wystąpienie choroby powoduje „wytrącenie” człowieka z jego normalnego funkcjonowania, bywa ogromnym negatywnym przeżyciem, z którym człowiek nie umie sobie poradzić. Choroba bowiem często powoduje zmianę dotychczasowego trybu życia i trudności w przystosowaniu się do nowej sytuacji, a dotychczas stosowane sposoby radzenia sobie niejednokrotnie się wyczerpują lub okazują się niewystarczające w sytuacji choroby. Ciężka choroba somatyczna może przyczynić się także do zmiany pełnionych ról społecznych przez ludzi chorych. Pobyt w szpitalu, całkowite zdanie się na opiekę i zależność od personelu medycznego (przeważnie obcych ludzi) wywołuje niezwykle obciążające poczucie bezradności, braku poczucia wpływu i kontroli nad rozgrywającymi się zdarzeniami – „chory się nie leczy, lecz jest leczony” (chory zazwyczaj – choćby w symboliczny sposób – nie współuczestniczy w procesie leczenia).
