Idąc dalej, należałoby dążyć do przełamania „bariery” występującej pomiędzy personelem medycznym (zwłaszcza lekarzami, ale także i pielęgniarkami) a pacjentem tak, aby chory mógł zostać partnerem w procesie terapeutycznym (oczywiście z zachowaniem rozsądnych granic, uwzględniając indywidualne potrzeby i predyspozycje każdego pacjenta), a nie jedynie biernie oczekiwać. Istotne jest tutaj zachęcenie, czy też umożliwienie współpracy pomiędzy „leczącym a osobą leczoną”. Ważne jest także, jak zauważa Taylor (1992) – dobrze potwierdzone badawczo – przekonanie „o pozytywnym wpływie na zdrowie poczucia kontroli”. Na podstawie licznych badań autorka stwierdza, iż „wydaje się, że poczucie kontroli wpływa dodatnio na przystosowanie. Jeżeli ktoś wierzy, że jest w stanie kontrolować albo przebieg choroby, albo objawy codzienne, lepiej przystosowuje się do choroby” (s. 44).Także Rodin(1986, cyt. za Rodin, Salovey 1997, s. 76) podkreśla, że „obecność lub brak poczucia kontroli ma niezwykle ważny wpływ na emocjonalny, fizyczny i poznawczy dobro- stan człowieka”. Jest to zatem bardzo istotny element, na który należy zwracać uwagę w trakcie interwencji w kryzysie. W praktyce można dążyć do zwiększenia u chorego poczucia kontroli nad chorobą np. ucząc pozytywnego myślenia, relaksacji, itp. W konsekwencji może prowadzić to do przełamania poczucia bezsilności i bezradności chorego. Warto dążyć do wytworzenia przekonania u pacjenta, że on sam może mieć wpływ na proces zdrowienia, włączając go aktywnie – w miarę możliwości i w porozumieniu z lekarzem-w proces leczenia. Także „pozorna kontrola może równie dobrze zaspokajać tę potrzebę. Osiągnąć to można np. przez zdobywanie informacji na temat choroby tak, aby zrozumieć jej przebieg i leczenie” (Taylor 1984, s. 21).
