Od innej strony system wychowania przedszkolnego stał się przedmiotem badań w Instytucie Pedagogiki. Obserwowanie rzeczywistości przedszkolnej pokazało znaczną przewagę zainteresowań teoretyków i praktyków dla treści pracy z dziećmi i metod jej przekazywania, pozostawiając na boku zagadnienie wyników wychowania i opieki, sprawdzalnych na każdym dziecku. Jednostronność ta znajduje swój wyraz w pracy aparatu nadzoru. Kontrola bowiem pracy wychowawczyni, generalnie biorąc, dotyczy nie wyników wychowania, ale materiału programowego. . Chcąc zainicjować badania pedagogiczne w kierunku szukania możliwości zmieszczenia w systemie wychowania przedszkolnego obowiązku troszczenia się o wyniki wychowania, zespół pracowników postawił przed sobą do rozwiązania następujące zagadnienie: jak to osiągnąć, by w warunkach zbiorowego wychowania wychowawczyni przedszkola znała każde dziecko w swojej grupie, choćby w granicach przyjętego minimum, i drugie pytanie: jak w warunkach przedszkola skoordynować metody poznawania dziecka przez personel pedagogiczny, lekarski i rodziców. Na materiale uzyskanym z obserwacji ciągłych dzieci 3-, 4- i 6-letnich prowadzonych przez członków zespołu badawczego (nie przez wychowawczynie) w różnych momentach dnia przedszkolnego dokonano analizy całokształtu warunków społecznych, wychowawczych i higienicznych jednego przedszkola. Równocześnie w tym samym przedszkolu wprowadzono tytułem eksperymentu dokumentację, która obok innej, wymaganej przez inspektorat oświaty i wydział zdrowia obowiązywała wychowawczynię, lekarza i higienistkę. Uczestnicy badań obserwowali funkcjonowanie tej dokumentacji jako narzędzia koordynacji i porozumienia między personelem pedagogicznym i lekarskim, doskonaląc ją w toku jej użytkowania.
