Próbując podsumować dotychczasowe propozycje należy zauważyć, że w trakcie hospitalizacji osoby chorej działania interwenta można przyporządkować do dwóch obszarów: jednostkowego i instytucjonalnego. W działaniach tych „cel stanowi maksymalne wzmocnienie „ja” poprzez niwelowanie skutków „zamknięcia” osoby w jednej roli (tj. roli pacjenta), deprywacji i odcięcia od zasobów stanowiących źródło siły. Podstawą, na której bazowałaby cała interwencja, byłaby postawa towarzyszenia. Jej istotą jest szacunek dla podmiotowości i samostanowienia o sobie osoby, której interwent oferuje swoje usługi” (Passo- wicz, Słowik 1998, s. 259). Na poziomie jednostkowym oddziaływanie interwenta zmierzałoby do korzystania z trzech rodzajów zasobów (uwzględniając koncepcję Hobfola, 1988). Należy tutaj pamiętać o zasobach rzeczowych (mogą to być różne przedmioty, rzeczy osobiste, wskazujące na indywidualność każdego pacjenta), okoliczności (nawiązuje się tutaj m.in. do więzi z osobami znaczącymi), osobowości (należy odwołać się do tych cech osobowości, które ułatwiają przezwyciężać sytuacje trudne). Z kolei na poziomie instytucjonalnym praca interwenta koncentrowałaby się na minimalizowaniu negatywnych skutków hospitalizacji poprzez wyraźne „nazwanie i złamanie kodu instytucji i eliminację nieświadomej samoidentyfikacji osoby chorej z rolą biernego, posłusznego, bezwolnego pacjenta” (Passowicz, Słowik 1998). W pracy interwencyjnej z pacjentem w kryzysie ważne jest także przywrócenie normalnej komunikacji ze światem zewnętrznym (oderwanie od wyłącznego komunikowania się jedynie w obrębie szpitala i pełnienia jednej określonej roli), zwiększenie poczucia sprawowania kontroli nad sytuacją. Działania interwencyjne można by ująć metaforycznie mówiąc: „Chory to nie Ty, lecz Ty zmagasz się z chorobą”.
