Zgodnie z teoretycznym założeniami psychologicznej interwencji kryzysowej przy omawianiu jakiegoś zjawiska, które odpowiedzialne jest za powstawanie kryzysów, traum, urazów, a niewątpliwie do takowych należy gwałt, należy przyjrzeć się społeczno-kulturowemu podłożu, w którym to zjawisko jest zakorzenione. Według Kubackiej-Jasiec- kiej „kryzysy mają swe źródło w czynnikach kulturowo-społecznych (kompleksowo wzajemnie powiązanych). Są bardzo złożone, w sposób mniej lub bardziej bezpośredni powiązane z funkcjonującymi w społeczności wartościami (na przykład rasistowskimi, seksistowskimi, nietolerancją, itp.), poziomem socjalizacji norm i wartości (na przykład niemożności otrzymania pracy ze względów rasowych, bicie kobiet jako norma zwyczajowa norma podkulturowa kontroli partnerki), rozpowszechnianiem zjarwisk dewiacyjnych, które łamią akceptowane normy społeczne (takich jak przemoc, uzależnienia, gwałt, zdrada małżeńska, itp.)” (Kubacka-Jasiecka 1997, s. 21). Wymóg stworzenia przez interwenta bezpiecznej niszy społecznej związany jest z umiejętnością oddziaływania na kontekst. Są to oddziaływania skierowane na interakcje pomiędzy osobami i na procesy grupowe. Ich celem jest zbudowanie takich systemów w otoczeniu, które będą wspierać rozwój jednostek oraz tworzenie wartości grupowych i kulturowych, a także zapobieganie patologii (por. Sęk 2000). Umiejętność oddziaływania na kontekst można określić jako jedną z bazowych składowych kompetencji społecznej interwenta kryzysowego. Według J.M. Wiemanna „kompetencja społeczna jest określoną zdolnością do takiego zachowania się w interakcji z otoczeniem, aby adekwatnie do sytuacji osiągnąć zamierzone cele” (Wiemann 1977). Według Matczak kompetencja społeczna to nabyta umiejętność warunkująca efektywność funkcjonowania w warunkach społecznych rozumianych jako wszelkiego rodzaju kontakt interpersonalny. Są to inaczej mówiąc umiejętności radzenia sobie z innymi ludźmi.
