Niewątpliwie likwidacja zakładu pracy lub zwolnienia grupowe stanowią istotne wydarzenie w życiu społecznym regionu. Zatem korzystne byłoby stworzenie programu integrującego działania instytucji w zapewnienia szerokiego zakresu rożnych opcji pomocy skierowanej do bezrobotnych w celu ułatwienia dostępu do instytucji świadczących pomoc. Utworzenie swoistego „sztabu kryzysowego” jest trudne ze względu na różnorodność świadczonej pomocy, a czasami wręcz sprzeczność celów różnych instytucji. Bardzo pożądanym działaniem instytucji świadczących pomoc byłoby „otwarcie się” na ludzi, inaczej mówiąc interwencja np. na terenie upadającego zakładu lub w domu bezrobotnego. Nadrzędnym celem zwiększonej mobilności przedstawicieli różnych urzędów byłoby ograniczenie przeszkód biurokratycznych, które często zniechęcają bezrobotnych do wykorzystywania możliwości pomocy. Tego typu działania zwiększyłyby dostępność wtórnej sieci wsparcia społecznego (Foley, Davies 1983, za Mazurkiewicz 1997) w postaci formalnych struktur (urząd pracy, opieka społeczna, kościół, policja) dostarczających wsparcia informacyjnego i instrumentalnego. Pomoc ze strony wtórnych sieci wsparcia mogłaby stanowić uzupełnienie wsparcia sieci pierwotnej w postaci rodziny, przyjaciół, sąsiadów, itp. Zapewnienie możliwie bogatej i wieloaspektowej oferty pomocy umożliwia osobie bezrobotnej dokonanie wyboru i skorzystanie z pomocy takiego rodzaju jakiego najbardziej w danym momencie oczekuje. Jest to szczególnie ważne przy uwzględnieniu faktu, że nie każdy bezrobotny przeżywa kryzys psychologiczny i wymaga terapii kryzysu. Znaczna część osób oczekuje konkretnych informacji dotyczących rynku pracy oraz umiejętności poszukiwania nowego zatrudnienia.
