Podejście takie może nieść wiele korzyści i powinno być wykorzystywane także niezależnie od możliwości prowadzenia psychoterapii pacjentów chorych somatycznie. Interwencja w kryzysie w naturalny sposób niejako poprzedza dalsze, głębsze oddziaływania psychologiczne. Przyjrzyjmy się zatem, czym jest interwencja w kryzysie. Problematykę tę omawia m.in. Sęk (1993), która podkreśla, że „interwencja kryzysowa” to „specyficzny rodzaj pomocy psychologicznej”, który „jest szczególnie uwarunkowany rodzajem trudności w jakiej znajduje się człowiek […] Najczęściej są to sytuacje lub wydarzenia krytyczne, tzn. takie, które w sposób istotny zakłócają tok dotychczasowej regulacji stosunków człowieka z jego otoczeniem tak, że zachodzi konieczność poważnych, aktywnych zmian w krótkim czasie, aby można było przezwyciężyć kryzys, a nawet wykorzystać go dla rozwoju jednostki i dla zapobiegnięcia patologii. […1 Najistotniejsza w interwencji kryzysowej jest szybka ocena aktualnej sytuacji i stopnia zakłócenia funkcji psychicznych oraz rozpoznanie najbardziej oczekiwanej i najbardziej na danym etapie trainej pomocy. […] Do specyficznych form tej interwencji należą też różne postacie wsparcia społecznego. W odróżnieniu od psychoterapii ma ona zwykle bardziej ograniczony charakter i musi odbywać się w krótkim czasie” (s. 379). Natomiast Kubacka-Jasiecka (1997) zauważa, że „interwencja kryzysowa” w ostatnich latach znacząco się rozwinęła i wzbogaca się wciąż o nowe ujęcia koncepcyjne, a obszar jej zastosowań stale się rozszerza.
