W dalszej części rozważań, przedstawione zostaną wybrane wnioski z badań nad psychologicznymi konsekwencjami bezrobocia istotne z punktu widzenia problematyki kryzysu. W dalszej części rozważone zostaną możliwości wynikające z aplikacji modelu kompetencyjne
go oraz paradygmatu interwencji kryzysowej do problematyki bez- robocia. Badania nad bezrobociem wyznaczane są przez dwie perspektywy (Kalbarczyk 1999): pierwsza z nich dotyczy reakcji jednostki na zdarzenie – „utrata pracy”, natomiast druga odnosi się do funkcjonowania człowieka w rzeczywistości bez pracy. Przedstawione modele obejmują zagadnienia z zakresu problematyki tożsamości oraz funkcji pracy istotnych dla jakości życia jednostki. Pomimo wielu różnic w opisie zjawiska bezrobocia można przyjąć, że występuje pewne podobieństwo reakcji na utratę pracy. Według literatury niezależnie od antycypacji tego zdarzenia utrata pracy jest doświadczana jako szok. Częste przekonania i uczucia towarzyszące tej reakcji to: poczucie klęski i porażki życiowej, wstyd, poczucie zagrożenia i bezsilności. Jednocześnie należy pamiętać, że ocena sytuacji po utracie pracy zależy od wartości jaką praca miała dla człowieka, należy przy tym uwzględnić takie czynniki jak: wysokość zarobków, stanowisko, przywileje, satysfakcja i zadowolenie z wykonywanej pracy.
